دوپامین به عنوان یک داروی تولید شده تحت نام‌های تجاری در بین سایرین فروخته می‌شود.
این سازمان در فهرست داروهای ضروری سازمان بهداشت جهانی قرار دارد.
این ماده به عنوان یک داروی محرک در درمان فشار خون پایین, ضربان قلب آهسته و ایست قلبی استفاده می‌شود.
در درمان این نوزادان در نوزادان تازه متولد شده اهمیت ویژه‌ای دارد.
به صورت داخل وریدی داده می‌شود.
از آنجا که نیمه عمر دوپامین در پلاسما بسیار کوتاه است – تقریباً یک دقیقه در بزرگسالان, دو دقیقه در نوزادان نارس و تا ۵ دقیقه در نوزادان نارس, معمولاً به جای تزریق منفرد, به صورت مداوم تزریق می‌شود.
اثرات آن بسته به دوز, شامل افزایش دفع سدیم توسط کلیه‌ها, افزایش تولید ادرار, افزایش ضربان قلب و افزایش فشار خون می‌شود.
در دوزهای پایین آن از طریق سیستم عصبی سمپاتیک و با افزایش فشار قلب عمل می‌کند و در نتیجه باعث افزایش فشار خون می‌شود.
دوزهای بالاتر نیز باعث افزایش فشار خون می‌شوند. همچنین مطالعات اخیر به این نتیجه رسیده‌اند که دوز در چنین سطوح پایینی موثر نبوده و گاهی ممکن است مضر باشد.
در حالی که برخی اثرات ناشی از تحریک گیرنده‌های دوپامین هستند, اثرات مهم قلبی – عروقی ناشی از دوپامین عمل کردن در گیرنده‌های آلفا, بتا و بتا آدرنرژیک است.
اثرات جانبی دوپامین شامل اثرات منفی روی عملکرد کلیه و ضربان قلب نامنظم است.
مونوآمین
انتقال‌دهنده‌های مونوآمین انتقال‌دهنده‌های عصبی هستند که حاوی یک گروه آمینو هستند که با یک حلقه آروماتیک متصل به یک حلقه آروماتیک دیگر متصل شده‌اند , مثال این موارد دوپامین, سروتونین و اپی نفرین هستند.
تمام مونوآمین ها از اسیده‌ای آمینه آروماتیک مانند فنیل‌آلانین, تیروزین و تریپتوفان به واسطه فعالیت آنزیم‌های اسید آمینه تریپتوفان دکربوکسیلاز مشتق می‌شوند. آن‌ها به وسیله آنزیم‌های شناخته‌شده‌ای که به نام ” مونو آمین ” شناخته می‌شوند, غیرفعال می‌شوند.
سیستم‌های اطلاعاتی, شبکه‌های عصبی, شبکه‌های نورونی که از انتقال‌دهنده‌های عصبی آمینه
کلینیک اعصاب و روان هیربد 